ROOTSVILLE CD REVIEW by witteMVS

We schrijven 1966 en we waren vijftien jaar jong. Jeugdclubs bestonden er toen nog niet, die zouden we zelf enkele jaren later uitvinden. Ondertussen deden we ervaring op in de naschoolse opvang, zoals in ons geval den Bavi. Dat was de cafetaria van Ba(sketbalclub)Vi(lvoorde), en de rondborstige uitbaatster Elise zag ons graag komen. En dat kan amper uit commerciëel oogpunt geweest zijn, we zaten er immers ettelijke uren lawaai te maken met één cola of pintje. De grote trekpleister was Elise’s juke box, wat had je gedacht ? Die zat volgepropt met muziek die we graag hoorden, merseybeat enerzijds met The Beatles, The Merseybeats, The Hollies, The Swinging Bluejeans, en de Londense bluesscene anderzijds, met de Stones, The Yardbirds, Fleetwood Mac en The Pretty Things. Alles kwam uit Engeland die dagen, uit de States weinig of niets, daar waren ze immers pas begonnen de blues te reïmporteren uit Brittanië. En de early rockers zoals Presley waren te soft geworden en dus bijzonder onhip ! In Engeland staken bovendien ook nog groepen de kop op zoals The Who en The Small Faces, waw. En tussen al die blanke rhythm & blues plaatjes, toen beat music genoemd, stak Elise op zekere dag een singel van een erg cool ogende zwarte zanger met Eroll Flyn snorretje, in de Wurlitzer op J-14. Sweet Soul Music deed die dag zijn intrede in de Bavi met “When a Man Loves a Woman”, we waren gecryptoniseerd, en vanaf die dag  zou soulmuziek niet meer uit die tent weg te branden zijn. J-14 werd letterlijk grijsgedraaid, ook al omdat de meiden er lekker geil van leken te worden. De deur was geopend voor Otis Redding, Carla Thomas, Sam and Dave, Wilson Pickett en vele anderen.

Nooit tevoren of erna werd een zanger danig vereenzelvigd met zijn eerste single, zoals dat met Percy Sledge is gebeurd en nog steeds gebeurt. Wie Sledge zegt, denkt meteen aan “When a Man…”, nochtans had de man nog andere pijlen op zijn boog. Niemand heeft het hem ooit nagedaan om van een country song een waar soulnummer te maken, zodanig dat het toch nog steeds als country song herkenbaar bleef. Maar misschien is het precies die eigenschap van hem die maakte dat de rest van zijn oeuvre weinig succes kende bij mister and misses mainstream, zowel zwart als blank.

Zijn nieuwste album is in weerwil van wat de titel insinueert, géén bluesplaat, maar een amalgaam van pure soul, ballads, pop, country, crooner,…kortom zijn interpretatie van populaire muziek, zoals hij dat reeds drieënveertig jaar pleegt te doen. En het resultaat is een schitterend schijfje geworden. Als je ziet wie er allemaal heeft meegewerkt aan deze plaat, ga je even duizelen. Ik noem er maar enkele om je een idee te geven, Jakob Dylan, Paul Jones, Phil Upchurch, Barry Goldberg (& zijn Texicali Horns), Mick Taylor, Ian McLagan, Carla Olson, John ‘Juke’ Logan, Denny Freeman….. niet vergeten te ademen.

En dan de songs, drie juweeltjes van Mikael Rickfors, “Shining Through the Rain”, “Misty Morning” en “Road of No Return” om rillingen langs je ruggegraat te krijgen. Misschien de beste die op deze plaat staan. Maar ook een prachtige vertolking van Fontaine Brown’s “Love Come Rescue Me” hebben we tegoed, en wat dacht je van de titelsong “My Old Friend the Blues” van Steve Earl, gewoon schitterend.

Ik kan maar één nummer terugvinden op deze CD die het niveau van de andere niet haalt, “A Lonely Violin” van de Beegees is wat mij betreft gedoemd om voor eeuwig deze status te tornen. Alle dertien andere songs mogen gedraaid worden op die lekkere oubollige danceparty die ooit ergens nog eens wordt georganiseerd. En maar tegen elkaar aanschurken die koppels, op één tegel van dertig bij dertig en met een broek vol goesting.

Deze originele opnamen van 2004 zijn exclusief uit op CD bij Blues Boulevard.

witteMVS